Fenerbahçe ve Kasımpaşa cephesi arasında devam eden "küfürleşme" tartışmalarından sonra ligimizde futbolcu, yönetici, taraftar, hakem, yorumcu, gazeteci kısacası öfkeli olmayan bir kişi bile olmadığını farkettim. Maçları izledikçe bu hale nasıl geldiğimize inanamıyorum. İşler iyi giderken bile sinirine hakim olamayan insan sayısı çok fazla.
Bu hafta izlediğim iki maçtan örnek vereceğim. İlk önce Fenerbahçe-Kasımpaşa maçından bahsedeyim. Galibiyet gölü gelene kadar ortalık yangın yeri. Gol geliyor durum hala aynı. Koca koca adamlar neredeyse birbirlerine girecekler. Küfürler (gördüğüm kadarıyla) havada uçuşuyor. Yerde futbolcular sakat yatıyor, ne Kasımpaşalı ne de Fenerbahçeli futbolcular oyunu durdurmuyor. Maç sonunda gelen açıklamalaa cabası. Biri küfür etmediğini, ettiği ispatlanınca da herhangi birini hedef almadığını iddaa ediyor ve iddaası çürütüldükçe yenilerini sıralıyor. Yöneticisi de çıkıp küfüre maruz kalan adamın da zamanında çok küfürbaz olduğunu deklare ediyor.
Galatasaray-Orduspor maçına geçelim. O maçta da durum farksız. Galatasaray 0-2 geri düşünce bizim evdekilerden bile küfürler yükselmeye başlayor. Statta gol gelene kadar homurdanmalar, Fatih Hoca'nın tepkileri vs. Galibiyet geldikten sonra ise bir bahar havası. 45 dakika önce küfür ettiğimiz Burak,dünyanın en iyi golcülerinden biri oluyor. Nerden bulunduğu sorgulanan Sneijder, birden "SNİPER" e dönüşüveriyor. Ama sinir bitmiyor, bitmez. Ali Dürüst çıkıyor, bizi engelleyemezler diyor. Ama ilk önce kimin, nasıl engellediğini açıklaması gerektiğini unutuyor. Bizleri yine görünmez düşmanlara karşı dolduruyor.
Kimsenin başarısızlığa tahammülü kalmamış. Sakinliği ile bildiğimiz Aykut Hoca'nın maçtan sonra "Başarı için her yol mübahtır" açıklaması durumun vehametinin bir diğer göstergesi. On sekiz takımdan on yedisinin başarısız sayıldığı ülkemizde böyle olması da çok normal. Çıktığı 28 maçta 21 gol atan Burak Yılmaz işte bu yüzden hala başarısız, takımını üç yılda bir kere şampiyon yapan, bir kere ikinci yapıp , Türkiye Kupası'na ulaştıran ve bu sene üç kulvarda öyle-böyle ilerleten Aykut Kocaman'ın hoca sayılmaması da işte bu yüzden.
Bu iş nasıl düzelir bilmiyorum. Ama artık zevk vermediği aşikar. Rekabet kelimesi ülkemizde yerine savaşa bırakmış bile. Gerçi hiçbir savaş bile bu kadar acımasız ve iki yüzlü olamaz.
Cumali ÖNCALIR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder